در ایران از قدیم تا به امروز به مناسبت های مختلف جشن های متفاوتی برگزار می شده است. در روزهای جشن ائمه جشن های مذهبی برگذار می شده و در روزهای باستانی و تاریخی هم جشن های مخصوص به خود برگزار می شده است. جشن های ایرانی به جشن هایی ملی و مردمی گفته می شود که دارای ریشه تاریخی ایرانی هستند و از دوران باستان تا به امروز رسیده اند. برخی از این جشن ها کم و بیش زنده هستند. بررسی جشن های ایرانی و زمان برگزاری آنها نشان دهنده ویژگی هایی مشترک در میان همه آنهاست. نخست اینکه تقریباً همگی در پیوند با پدیده های طبیعی و کیهانی و اقلیمی هستند و به همین دلیل کوشش شده است تا زمان برگزاری آنها هر چه بیشتر با تقویم طبیعی منطبق باشد.
دوم اینکه تقریباً هیچ کدام برگرفته از دستورهای دینی نیستند. با اینکه همواره پیروان ادیان گوناگون تلاش کرده اند که برخی از آن ها را مراسم دینی خود معرفی کنند؛ اما نمی توان آن ها را متعلق به هیچ دینی دانست. اما برخی کسان تلاش می کنند تا این جشن ها را در پیوند مستقیم با ادیان بدانند.
سومین ویژگی گردهمایی ها و مراسم ایرانی در این است که با سرور و شادی همراه هستند و غم و اشک و گریه در آنها جایی ندارد. حتی مراسم عید «بمو» در میان مانویان که اتفاقاً همزمان با روز جانباختن مانی بوده، همراه با سرود و شادی برگزار می شده است.
چهارمین ویژگی جشن ها و مراسم ایرانی در احترام و پاسداشت همه مظاهر طبیعت است. در هیچ کدام آیین های ایرانی اثری از خشونت و بدرفتاری نسبت به گیاهان و حیوانات دیده نمی شود. بلکه حتی با آیین هایی همراه است که به انگیزه پاکیزگی و پاسداری از محیط زیست برگزار می شود.
ویژگی پنجم، پیوند ناگسستنی جشن های ایرانی با آتش است. حتی اگر آن جشن پیوند چندانی با آتش نداشته باشد، اما عموماً اخگری کوچک به آن رسمیت و تقدسی بیشتر می بخشد.
ششمین ویژگی عمومی جشن ها و مراسم ایرانی چنین است که با زادروز یا سال مرگ کسی در پیوند نیست و آنگونه که از متون کهن همچون شاهنامه بر می آید، برای ایرانیان زادروز کسی اهمیتی فراوان نداشته و به ندرت آنرا ثبت می کرده‌اند چرا که هر کسی در روزی زایش یافته و در روزی درمی گذرد. آنچه برای ایرانیان با ارزش بوده و آن را ثبت کرده و گاه جشن می گرفته‌اند، «انجام کاری بزرگ» بوده است که نمونه های آن را در شاهنامه فردوسی می بینیم. می دانیم که فردوسی نیز تنها به ثبت زمانِ پایانِ کار بزرگ خود که همانا «سرایش شاهنامه» باشد، بسنده کرده و از یادآوری صریح زادروز خود خودداری کرده است.
هفتمین ویژگی های عمومی در گستردگی مراسم است. ایرانیان جشن ها و آیین های میهنی خود را به گونه ای یکپارچه و با همبستگی و همزیستی شگفت انگیزی برگزار کرده و تفاوت های قومی و دینی و زبانی را عامل بازدارنده این یگانگی نمی دانسته اند. آیین های ایرانی متعلق به همه ایرانیان است و همه برای نگاهبانی از آن کوشیده اند. کسانی که با تعصب های نابجای دینی یا قومی نقش خود در پاسداری فرهنگ ایران بیشتر از دیگران می دانند، به این همبستگی باشکوه مردمان ایرانی آسیب می زنند.
بعضی از جشن های تاریخی ایران باستان هنوز در میان ایرانیان زنده است یعنس هر سال با شکوه برگزار می شود و مردم آن روز و تمام آداب و رسومش را زنده نگه داشته اند. عید نوروز هم یکی از روزهایی است که هنوز زنده است و هر سال جشن گرفته می شود. اما برخی جشن هایی که از گذشته مرسوم بوده اند امروزه فراموش شده اند. در واقع یعنی کسی دیگر آن روز را جشن نمی گیرد فقط ممکن است تعداد کمی از افراد برای جشن آن روز آماده شوند.
جشن میانه زمستان
جشن میانه زمستان و گاهنباری فراموش شده که دلیل فراموشی آن دانسته نیست. با این وجود برخی دیگر از جشن‌های میانه زمستان، بازمانده‌ای از این گاهنبار هستند. همچنین آغاز سال نو در تقویم‌های شمال‌غربی هندوکش در افغانستان امروزی؛ آغاز سال نو در تقویم‌های محلی لرستان، بختیاری و کردستان (بنام «وهار کردی»). همچنین هنگام جشن مهرگان («میر ما/ مهرماه»)در تقویم طبری؛ و نیز همین ایام، زمان برگزاری جشن «پیر شالیار/ پیر شهریار» در «اورامانات» کردستان.
جشن دیگان از جشن های ایران باستان - روز میلاد خورشید
تدارکات برگزاری جشن بزرگ عید نوروز
تاریخ و روز ولنتاین 2018 کی هست؟
ممنون از اینکه با زیبامون همراه بودین.
